Descansar en las vacaciones

Hallo allemaal,

Gaat nog alles goed in ons koude kikkerlandje? Komt de zomer al om de hoek kijken? Heb ik al spannende dingen gemist? Zoals eerste Koningsdag/nacht?

Zoals ik de vorige keer al aangaf, er stonden twee mini vakanties voor de deur. Ondertussen zijn deze helaas al weer voorbij, maar ik wil jullie graag nog laten weten wat ik heb beleefd en hoe Costa Rica en de Corn Islands waren.

In Semana Santa vertrokken Emma, Britt, Eva en ik naar de eilanden. Met een erg kleine vliegtuigje (waarbij ik zag dat de nooddeuren sowieso te klein waren voor sommige uhh.. ''stevige'' mensen) vlogen wij naar de oostkant van Nicaragua. Omdat het een klein vliegtuigje was, steeg die erg snel op, maar wiebelde wel wat meer dan de grotere vliegtuigen. Na ongeveer een uur kwamen we aan op Big Corn Island. Met een boot gingen we vervolgens naar Little Corn Islands. En mocht deze bootreis nou echt zo geweldig zijn. Iedereen had een reddingsvest aan en wij dachten: hmm moet dat nou echt, in zo'n klein bootje? Haha ja, geloof me, het was nodig. Ik had het idee dat we over het water vlogen, er waren enorm veel golfen en soms vloog je een meter de lucht in. We hebben zo hard gelachen deze trip dat we echt helemaal in de mood waren voor een fantastische vakantie. De nica's vonden ons daarentegen nogal irritant volgens mij. Opzich logisch.. Wie gaat er nu keihard lachen als je je hart moest vasthouden en helemaal kletsnat werd? Ja Nederlanders en Belgen die het voor de eerste keer meemaken ;)

Little Corn was inderdaad te beschrijven als paradijs. Zo klein, maar zo mooi. Geen auto's, misschien 5 fietsers, misschien 2 barren en veel strand, zee en zon. Daarvoor kwamen we ook: descansar (relaxen)! Heerlijk zwemmen, zonnen, boek lezen, spelletjes spelen en luieren! Corn Island heeft ook nog allemaal grappige (leuke) dingetjes, mocht je nog eens naar the Corn Islands gaan of interesse hebben in informatie.. Zie hieronder:

*Uiteten. Lekker uiteten, lekkere luxe? Mmm, dat valt een beetje tegen. Als je gaat zitten wordt je vaak terug gestuurd naar de buitenkant van het terras.. Waarom? Ja daar hangt de menu-kaart op een bord. Menu-kaarten voor in je handen zijn er niet.
*Uiteten 2. Wil je snel een hapje eten? Ga dan zeker niet naar een ''restaurant''. Als je eten besteld wordt er namelijk eerst door de dochter, zoon of door de eigenaar naar de ''supermarkt'' gelopen om te kijken of alle ingrediënten er zijn voor alle maaltijden. Ze lopen stiekem achter het huis langs, maar klanten zien dat echt wel.. Trek dus minimaal 3 uur uit voor een etentje.
*Uiteten 3. Denk je dat je bij Mango's Pizza, pizza kan halen? Of dat je pizza kan bestellen als het op de kaart staat? Nee, helaas is dit hier niet zo gewoon. Bij Mango's pizza waren vaak geen pizza's maar alleen snacks terwijl het toch echt Mango's pizza heette. En het restaurant er naast die pizza's op de menu-kaart had staan, moest mij teleurstellen toen zijn moeder geen pizza's kon bakken omdat ze naar de kerk ging.. Tsja..
*Taal. Ze spreken best goed Engels. Maar schrijven.. Dat gaat iets te ver. Je kan woorden tegenkomen als: harse back riding. Gelukkig weten wij dan wel dat er paard bedoelt wordt;)
*Elektriciteit. Ja.. Vanaf 17:00 vliegt opeens het licht weer aan, alle uren daarvoor is er geen elektriciteit beschikbaar. Dus moet je naar de wc? Neem dan een zaklamp mee.
*Lantaarnpalen. Er zijn misschien 10 lantaarnpalen op het gehele eiland, dus wil je ' s avonds naar de andere kant van het eiland lopen? Een zaklamp is zeker nodig, want voordat je het weet sta je op een krab of kom je een ander beest tegen die je liever niet onder je voeten wil..
*Zonnebrand. De zon is zó fel, dat factor 100 geen overbodige luxe is. Ik ben verbrand op mijn lippen, vingers en achter mijn oor. Emma is verbrand op haar oogleden en hals. Op de Corn Islands kan je echt alles verbranden: dus vergeet geen enkel plekje in te smeren!
*Geld. Let op: ''restaurants'' hebben nooit wisselgeld, dus neem geen of weinig briefjes van 500 cordobas mee want ze kunnen je vaak geen cent terug geven.
Leuke weetjes en handige informatie voor Little Corn dus!

Na het zonnen zijn we weer terug gegaan met de boot naar Big Corn om daar nog een nacht te verblijven. En wat een mooi plekje. Een heel groot verschil met Little Corn, eigenlijk valt het niet te vergelijken. Maar we zaten aan het uiteinde van het eiland, om ons heen alleen maar hangmatten en zee.. We zijn schelpjes gaan zoeken, gaan snorkelen en lekker gaan luieren in de hangmat! En daarna moesten we helaas al weer terug. Oh ja, de maansverduistering hebben we wel heel mooi kunnen zien boven de zee.

Trouwens, ben je bang voor spinnen of vind je kakkerlakken niet zo leuk? (zoals ik) Hier wen je eraan.. Ik weet niet hoe, maar het is waar. Ik heb gedoucht met ik denk 15 spinnen en 3 kakkerlakken ;)

Na thuis wat slaap in te hebben gehaald, ging de volgende reis alweer beginnen. De tas werd weer ingepakt en 's ochtends half 6 vertrokken we naar Costa Rica. Na enkele uren later kwamen we bij de grens aan en moesten we de bus uit. We moesten betalen om Nicaragua uit te gaan en kregen een stempel. We gingen de bus weer in en na 5 meter rijden moesten we de bus weer uit (rare Nica logica). Toen moest namelijk onze bagage gecheckt worden in Costa Rica. Wat moesten we hier lang op wachten en uiteindelijk toen we een stempel hadden en een bewijs hadden dat we het land binnen 30 dagen weer uit gingen, werd mijn tas door een apparaat gegooid, maar er was niemand die naar het beeld keek..Moesten we daar nu zo lang op wachten?

Later kwamen we aan in Liberia, hier gingen we verblijven in Costa Rica. In een temperatuur van 43˚C gingen wij ons hostel zoeken, waar we ongeveer een uur over hebben gedaan. Iedereen die we vroegen kon ons namelijk niet goed vertellen waar ons hostel was. Zelf de politie agent wees ons de verkeerde kant op. Gelukkig hebben we het uiteindelijk gevonden door een erg vriendelijke taxi chauffeur. Zo, we waren er. En nu Costa Rica verkennen! De eigenaren waren zo vriendelijk, dat ze ons precies gingen uitleggen hoe we goedkoop de middag nog konden vullen door naar een waterval te gaan. Voordat we bij de waterval kwamen, moesten we nog ongeveer 3 km lopen in de ''Sahara'' maar het was het waard. Wauw, wat een mooie waterval! We hebben gezwommen, gezond, beesten gespot, jungle wandeling gemaakt en een mooie waterpoel gevonden. Toen we de terugweg mee konden liften naar beneden, was de dag helemaal goed afgesloten!

De volgende dag ging half 6 de wekker om naar het strand te gaan, Playa Del Coco. Eén van de mooie stranden van Costa Rica. Hier leek het echt alsof we op vakantie waren, een soort van Boulevard. Alles was mooi gemaakt voor toeristen en er waren heel veel souvenir winkels. Deze dag zijn we heerlijk gaan chillen, winkelen en hebben we een terrasje gepakt. Deze dag vloog ook weer voorbij. Oh ja, we hebben nog een lekker/raar ijsje gegeten. Met waterijs, melkpoeder, siroop en vanille crème.. Zó zoet, maar toch lekker.

De 1 na laatste dag alweer. We gingen vragen wat we het beste konden gaan doen. Volgens de eigenaar konden we het parque Nacional Rincon de la Vieja en de azul blanco goed combineren. Dit leek ons wel wat, zo konden we veel zien op één dag! Volgens Jezus (de eigenaar) konden we eerst met de bus en dan met een taxi omhoog gaan. Dan kon er iemand gebeld worden om ons terug te brengen naar het dorp. In het dorp konden we dan naar de rivier lopen en weer terug met de taxi naar Liberia. Pff.. Ik weet niet wat hier van waar was, maar weinig.. Wat een avontuur. Als jullie mij na dit verhaal naïeve noemen, geloof me, dan snap ik het helemaal. Maar ik had geen andere keuze.

Eenmaal het kleine dorpje voorbij gereden zette de bus ons tussen bos, bos en nog eens bos uit de bus: ''hier moeten jullie uitstappen''. Wij waren stil en keken om ons heen en begonnen te lachen. Maar hier was niks? Het was een afgelegen weg, 1 weg die rechtdoor ging en alleen maar bos en 1 bed en breakfast. Dus wij naar de Bed en Breakfast om te vragen of die een taxi kon bellen. Bed en Breakfast was gesloten.. De buschauffeur die zijn bus in een inham van de weg had geparkeerd en probeerde te slapen vroegen wij wat we nu moesten doen. Toen wij vroegen of hij terug ging naar het dorp, gaf hij aan dat dat pas over 2,5 was. De bus reed maar drie keer op een dag... Toen we vroegen of er daar taxi's waren gaf hij ons het antwoord dat hier helemaal geen taxi's waren. Ja, zucht. Wat moeten we nu? Volgens meneer konden we de ene weg volgen omhoog en was er over 4 km een man die ons wel omhoog kon brengen. Toen er uiteindelijk 1 auto voorbij kwam, hebben we gevraagd of we mee mochten rijden. En ja de Costa Ricanen waren vriendelijk! Uiteindelijk moesten we uitstappen want zij gingen een andere kant op, dus we gingen weer lopen.. Aangekomen bij een hotel en een tour operator dachten we dat bijna bij de ingang van het park waren dus gingen we weer verder lopen.

Na een kilometer in de hitte lopen bleek er geen einde aan te komen, dus toen er weer een auto voorbij kwam hebben we toch maar gevraagd hoe ver het nog was. De Franse man gaf aan, nog ongeveer 1 km, maar we mochten meerijden. Uiteindelijk bleek het nog om +/- 5 km te gaan.. Maar we waren bij de ingang! Helaas is Emma er toen achter gekomen dat haar camera kwijt was, deze hebben we helaas ook niet weer terug gevonden.. We zijn de 3km route door het park gaan lopen, wat volgens mij minimaal 5 km was, maar goed, we hebben veel kunnen zien! Wat een raar idee, dat alles onder je bubbelt en je hoort het gewoon. Je ziet rook uit de grond komen, je ziet water koken, modder omhoog pruttelen en zo'n stank, echt verschrikkelijk. Helaas werden we wel geprikt door allemaal zwarte beesten dus we zagen er na de wandeling uit alsof we een erge ziekte hadden opgelopen. Allemaal bloed prikken en daaromheen witte cirkels. En ik dacht nog van te voren, ik moet me insmeren met spul voor muggen (natuurlijk vergeten). En ja toen moesten we weer terug. Uiteindelijk mochten we met Duitsers terug rijden en hebben we nog gekeken naar de camera, maar helaas zonder resultaat. Bij het hotel werden we afgezet, want de heren logeerden daar. We gingen weer lopen..(10.000 stappen heb ik deze dag minimaal gehaald) En toen kwamen we weer een auto tegen met Costa Ricaanse werklui, eerst reden ze heel flauw door, maar daarna stopten ze. En ja we mochten weer mee tot de grote weg ! Toen we uitstapten en ze zeiden dat ze helemaal verliefd waren wisten we weer, oh ja, de mannen zijn hier toch niet zo anders dan in Nicaragua. Maar pff, wat een geluk hadden we en wat een geld hadden we bespaard! Maar hoe de eigenaar nu had bedacht dat we wel een taxi konden nemen is mij nog steeds een raadsel.. Dus wil je in Costa Rica naar een park (op de meest veilige manier): je hebt een rijbewijs en auto nodig! Want ja, liften is nou niet echt het slimste in zo een land.. Maar het was onze enige redding om überhaupt thuis te komen. Toen we bij de grote weg weer een bus konden nemen naar huis, moesten we weer lachen. Wat een dag..

We durfden het die dag niet aan om ook nog naar de rivier te gaan, iets te avontuurlijk voor ons. Maar ach we hadden bedacht dat we dat maandag ochtend nog mooi konden doen voordat we weer naar ''huis'' gingen. Maar dat was misschien ook iets te avontuurlijk ingeschat. We zijn er netjes met de bus heen gegaan en na een paar kilometer lopen waren we op de bestemming. Het water was zó koud, maar blij dat we heen waren gegaan! En we hadden het allemaal voor ons zelf.. Het was een kleine waterval met veel rotsen waar je tussendoor kon zwemmen en vanaf kon springen. De terug reis was minder leuk.. We wachtten netjes op de bus, maar helaas kwam die nooit. Toen we al bij 10 auto's hadden geprobeerd te liften en niet iemand ons mee nam, begon het wel een beetje te kriebelen. Hoe komen we nu thuis? Ondertussen al geprobeerd mango's te plukken en beesten te fotograferen, maar nog steeds geen bus. Nja, dan moesten we toch maar gaan lopen.. Het enige wat je zag was soms een huis, speltbochten, 1 grote weg rechtdoor en alleen maar bos. Na een kilometer gingen we even uitrusten, want we hadden al onze bagage mee en het was weer erg warm. Daarna toch weer verder. Uiteindelijk zagen we een boerderij met twee lieve hondjes die ons kwamen begroeten. Toen we nog een keer probeerden te liften stopte er een meneer. Dus ik denk dat de kleine hondjes onze redding waren.. Pff wat was ik dankbaar, want de tijd vloog voorbij en lopend hadden we het zeker niet gered om nog optijd thuis te komen (aangezien het nog ongeveer 8-12 km lopen was). En deze meneer ging naar Liberia, dus we waren helemaal in de wolken! Wat een geluk..
'S Middags werden we nog begroet met een hevige regenbui en onweer toen we op de bus stonden te wachten en daarna vertrokken we weer. Bij de grens aangekomen werden er weer stempels gezet, moesten we betalen om het land uit te gaan en betalen om Nicaragua weer binnen te gaan.. Toen wij weer met de bus stopten en wij dachten dat onze bagage werd gecheckt stond er alleen maar een grote lange rij tafels buiten. De Locals legden hun koffers op de tafels, dus wij deden dat ook maar. Wat bleek? Dit was de controle, 1 mannetje keek af en toe in 1 koffer of stak er één hand in en dat was het. Serieus? Je kon alles meenemen wat je maar wou, want zelf werd je niet gecontroleerd en je koffer of tas ook niet. Hier kon je ook goed het verschil weer zien tussen rijkdom en armoede. Nicaragua is veel armer en hebben geen machines om je bagage te checken, Costa Rica wel.

De mensen in Costa Rica zijn heel anders dan in Nicaragua. Misschien omdat ze meer geld hebben? In Nicaragua kan je door kinderen vaak aangesproken worden als one dollar en wordt je door mannen gezien als object en hoor je constant pssssst, alsof dat ons gaat lokken zucht.. In Costa Rica hebben we geen irritant gedrag van mannen meegemaakt en werd er veel minder op ons gelet. In Costa Rica. Liberia, waren verder erg weinig toeristen. Aan de grote weg stond de Mac, subway, Burger King en John's Pizza. Zoiets vind je niet in Nicaragua, Granada.. Dus we hebben heerlijk gegeten bij de Mac en bij John's Pizza. Wel was het weer lastig rekenen met het geld, 1 dollar was nu 546 colon. Dus als je 1000 of een miljoen moet betalen, schrik dan niet!

Nou dat was genoeg avontuur voor mij. Nu ben ik weer veilig thuis in Granada en moet ik weer hard aan de gang met mijn scriptie. Toch moeilijk om er weer in te komen en na een trip weg, heb je toch ook wel weer zin om even naar Nederland te gaan. Even je eigen bed, even niet elke minuut weer het idee hebben te willen/moeten douchen en een lekker afgebakken broodje met kaas eten. Maar ach, als ik in Granada ben voel ik mij toch ook altijd weer thuis gelukkig!
Foto's worden toegevoegd dus veel lees en kijk plezier! En ondertussen ben ik op de helft van mijn reis. Dus er kan bijna worden afgeteld..
Veel liefs,

Corine uit Nica land.